[COLOR=#1C1E21]] Yıl 1929’ Mustafa Kemal sabah erkenden paltosunu ve şapkasını giydi, kimseye haber vermeden Dolmabahçe'den çıktı, yürüye yürüye tramvaya kadar gitti; biraz Sultanahmet'te dolaştıktan sonra Topkapı Müzesi'ne geldi. Saat daha henüz 9 olmamıştı, müze açılmamıştı. Kapıdaki bekçi tanımadı. Kendisini tanıttı: "Reisicumhurum" dedi. "Müzeyi gezmek istediğini" söyledi’
[COLOR=#1C1E21]] Bekçi omzunu silkti. "Kim olursan ol, giremezsin" dedi. Mustafa Kemal "haklısın" dedi, bekledi. Saat 9 oldu, müze müdürü geldi. Kapıda bekleyeni görünce başından aşağı kaynar sular döküldü!
[COLOR=#1C1E21] Mustafa Kemal müzeyi gezdi. Sonra da geldiği gibi yürüye yürüye çıktı, taksiye bindi, Şişli Etfal'e gitti. Sabiha Gökçen rahatsızlanmıştı, hastanede yatıyordu. Onu ziyaret edecekti’
Bu arada, Dolmabahçe'de panik yaşanıyordu. Mustafa Kemal kayıptı!
Ortalık ayağa kalkmış, Emniyette alarm verilmişti, denizde arama yapmak üzere dalgıç ekibi bile çağrılmıştı’
O sırada Topkapı Müzesi'nin müdürü aradı, Mustafa Kemal'in tek başına geldiğini, tek başına gittiğini, nereye gittiğini soramadığını anlattı.
Hadi bakalım, bütün polis arabaları Topkapı etrafındaki taksilere hücum etti, "gören var mı ?" diye soruluyordu. Neyse ki bu defa hastaneden saraya telefon geldi, "Reisicumhur burada."
Yaverler, korumalar telaşla hastaneye girdiğinde, Sabiha'nın ayakucunda duruyordu, baba-kız neşeyle sohbet ediyorlardı’
Mustafa Kemal bu hadiseyi ne zaman anlatsa, kahkahayla gülüyordu. Çünkü taksiyle hastaneye gelince, "burada beni bekle, çıkınca tekrar bineceğim" demişti ama taksi şoförü de müzenin bekçisi gibi Mustafa Kemal'i tanımamıştı!
Dolmabahçe'den yaverler koşarak hastaneye geldiğinde "birini getirdim, kim olduğunu bilmiyorum" demişti’


(Yılmaz Özdil, "Mustafa Kemal")