Dede Korkut hikayelerinde de musahipliğin olduğu görülmektedir. Eski Türklerde savaşa giden ’Alp Erenlerin’ kendi aralarında kurdukları ’yol arkadaşlığı’ biçiminde başladığı, savaşta ölen arkadaşın çocuklarına bakmayı kabul ettiklerini, bu dayanışmanın zamanla inanç öğelerinin de katılmasıyla ’yol kardeşliğine’ döndüğü görülmektedir.

Alevi inancının önemli kurumlarından biri olan Musahiplik, kelime itibarıyla dünya ve ahiret yol kardeşliği anlamına gelmektedir. Hem madden, hem de manen yani inanç boyutunda kardeş demektir. Daha açıkçası malı mala, canı cana katmaktır. Musahip olan aileler, gerçek mânâda dünya ve ahiret kardeşi oldukları için mallarını ortak olarak kullanabilirler. Musahipler birbirinin günah ve sevabından sorumludurlar. Namus dışında, çocuklar da dahil olmak üzere her şeyleri ortaktır. Hayatın iyi yanı gibi kötü yanını da paylaşırlar. Musahiplerden biri öldüğü zaman diğeri onun çocuklarına ve aile efratına bakmakla yükümlüdür. Bu kardeşlik kan kardeşliğinden de ileridir. Çünkü musahip olan ailelerin çocukları kendi aralarında evlenemezler.

Musahiplik bir defa yapılır ve bir ömür boyu sürer. İnançsal ve toplumsal muhtevanın yanı sıra ahlaksal açıdan da önemli bir anlam taşıyan Musahipik kurumu, gerek toplumsal dayanışma ve barışı gerekse ferdi huzur ve sukuneti sağlayan fonksiyona sahiptir.

Musahip olmaya karar vermiş iki insan, eşlerini de yanlarına alarak dede ya da babanın (mürşidin) huzurunda bu isteklerini açıklarlar. Dede onları musahiplik hakkında bilgilendirir. Yükümlülüklerini ve sorumluluklarını anlatır. Ve onlara birbirini tanımaları için bir yıl zaman verir. Bu bir yılın sonunda eğer musahip olmaya karar verilmiş ise tekrar dedenin huzuruna çıkılır dededen onay alınır. Eğer yol açısından bir sakınca görülmez, uygun bulunursa musahipler adayları bir tören eşliğinde erkandan geçerek musahip olurlar.

bilgiler alıntıdır...