Alevilik şeriat, tarikat, marifet, hakikat aşamalarını kabul eden bir tasavvuf yoludur. Anadolu-Türkmen Aleviliğine yani bizim Aleviliğimize baktığınızda şüt gibi ak su gibi arıdır. Zira o Hünkar Hacı Bektaşların, Sarı Saltukların, Abdal Musaların, Karaca Ahmedlerin, Seyyid Ali Sultanların nesebinden çıkıp gelmiştir. Şiiliğin temelini ise Yemenli Yahudi dönmesi İbn-i Sebe atmıştır. Birisi gidip Yemenli Yahudi dönmesi İbn-i Sebeye diğeri ise Kainatın İftihar Tablosu iki cihan serveri Efendiler Efendisi Efendimiz (ASV) dayanıyor.

Bakınız Anadolu Aleviliğinin yolunu nasıl tarif ediyor Hünkar Hacı Bektaş Veli Hazretleri

Devami...

[COLOR=#220300]Şia kelimesi İmam Ali (a.s.)’ı seven ve onun söz ve davranışlarını peygamberin (s.a.a)’in söz ve davranışlarının en açık göstergesi bilen kimselere denmektedir. Bu kelime ilk defa İslam peygamberi (s.a.a) tarafından dile getirilmiştir.

Daha önceki konularda da imamet ve hilafet meselesi hakkında Müslümanların ihtilafını dile getirmiş ve bir grubun peygamberden sonra İmam Ali (a.s.)’ın hilafet ve imametine inandığını söylemiştik. Bu grupta yer alan insanlar arasında peygamber (s.a.a)’in hayatı döneminde “Ali’nin Şiası” adıyla meşhur olan Selman, Ebuzer, Mikdad ve Ammar’ı görmek mümkündür.

Yukarıdaki noktaları göz önünde bulundurarak şunları söylememiz gerekir; Şia tefekkürü risalet döneminde başlamış ve peygamber (s.a.a)’in vefatından sonraki ilk günlerde hilafet ve imamet meselesi hakkında kendisine has itikadı olan bir mezhep şeklinde İslam dünyasında ortaya çıkmıştır. Fakat bazı Mezhepler Tarihi kitaplarında Şia mezhebinin tarihi hakkında Osman bin Affan’ın hilafeti döneminde ortaya çıktığı ve bu mezhebin kurucusunun Abdullah bin Sebe olduğu söylenmiştir.

Bu nazariyeyi ilk defa Hicri ikinci yüzyılda Seyf bin Amr dile getirdi. Daha sonraları bazı Ehl-i Sünnet âlimleri ve müsteşrikler bunu yaydılar. Bunun sonucu olarak şöyle bir düşünce ortaya çıktı; peygamber (s.a.a)’in hayatında ve ilk iki halife dönemlerinde Şia’dan bir eser yoktu. Üçüncü halife döneminde, ilk başlarda Yahudi olan ve sonradan İslam’ı benimseyen Abdullah bin Sebe adlı şahıs Müslümanları Ali bin Ebu Talib’e biat etmeye davet etti ve hilafet makamına en layık kişinin o olduğunu söyledi. Müslümanlardan bir grup da ona tabi olup “Ali’nin Şiaları”[1] adını aldı.

İnceleme ve Eleştiri

Bu nazariye Şia ve Ehl-i Sünnet âlimleri ile beraber bazı Müsteşrikler tarafından da eleştirilmiştir ki bunlardan birkaç örnek zikretmekle yetineceğiz.

Allame Emini

O, bu nazariyenin eleştirisinde şöyle demektedir; “Bu hususta ihtiyatlı olmamız ve ilk dönem Müslümanların makamlarını, yalandan Müslüman olan Senanlı bir Yahudi’nin yalanlarına kanmaktan daha yüce bilmemiz gerekir. Halk, siyasetçiler ve devlet yöneticileri bir bütün olarak onun yalan ve hilelerine nasıl kanabilirler? Aynı şekilde o Müslümanların akideleriyle bu kadar rahat nasıl oynayabilir? Bunları ne akıl kabul eder ve ne de tarihi değerleri vardır.”[2]

Taha Hüseyin

Taha Hüseyin, Abdullah bin Sebe hakkındaki hikâyeyi inceledikten sonra onun hayal ürünü olduğunu, bunu uyduranların Şia düşmanları olduklarını söylemektedir. Onun bu husustaki delilleri şunlardır;

1- Muteber İslam tarihçilerinin çoğu bu hikâyeyi anlatmamışlardır.

2- Bu hikâyeyi ilk dile getiren Seyf bin Amr’dır ve onun yalancı olduğundan ve hadis uydurduğundan şüphe yoktur.

3- Abdullah bin Sebe’ye dayandırılan şeyler mucize gibi şeylerdir ve bu şeyler normal bir insanın yapabileceği şeyler değildir. Bunu kabul etmemiz durumunda Müslümanların çok sade ve çabuk kanan insanlar olduklarını kabul etmemiz gerekir.

4- Bu hikayenin kabul edilmesi durumunda halifenin (Osman) ve devletin diğer yöneticilerinin onun karşısındaki tutumları kabul edilemez. Hâlbuki o; Muhammed bin Ebi Huzeyfe, Muhammed bin Ebubekir ve Ammar bin Yasir’e karşı şiddete başvuruyordu.

5- Cemel ve Sıffin savaşlarında Abdullah bin Sebe adındaki şahıstan hiçbir nişan yoktur.”[3]

Bernard Lewis

Bazı müsteşrikler de söz konusu nazariyeyi esassız bilmişlerdir. Bernard Lewis bu hikayeyi esassız bilmekle beraber Wellhausen ve Fried Lander’in bu husustaki görüşlerini nakletmekte ve onların uzun araştırmalardan sonra bu hikayenin sonradan uydurulduğunu beyan ettiklerini söylemektedir.”[4]

Kaşifu’l-Ğita

Ayetullah Şeyh Muhammed Hüseyin Kaşifu’l-Ğita, Abdullah bin Sebe hikâyesinin reddinde şöyle demektedir; İstisnasız bütün Şia kitapları Abdullah bin Sebe’ye lanet etmiş ve ondan uzak olduklarını ilan etmişlerdir. Abdullah bin Sebe hakkındaki en sade tabirleri; onun yad edilmeye değmeyecek kadar uçuk olduğudur.”[5]

Allame Askeri

Allame Seyyid Murteza Askeri bu konu hakkında çok geniş ve derin araştırmalar yapmıştır. O, söz konusu hikâyenin senedinin Taberi Tarihi ve ravisinin de Seyf bin Amr olduğunu ve Seyf bin Amr’ın rical uleması tarafında zındık ve hadis uydurucusu olmakla itham edildiğini ispatlamaktadır. Doğal olarak bu husustaki rivayetlerine istinat edilemez.[6]

Sonuç

Mezhepler Tarihi kitaplarında Sebeiyye, Ğulat fırkalarından biri olarak yad edilmiştir. Nitekim Bağdadi, İslam’a nispet edilen ama aslında İslami fırkalardan olmayan ilk fırkanın Sebeiyye fırkası olduğuna inanmakta ve hususta şunları söylemektedir; “Sebeiyye, Hz. Ali hakkında aşırıya giden Abdullah bin Sebe’nin taraftarlarıdır. Önce Hz. Ali’nin peygamber, sonradan Allah olduğunu iddia ettiler. Kufe halkında bazı insanlar onun bu davetini kabul etti. Bunların haberi Hz. Ali’ye ulaştığında onları yakma emrini verdi. Ancak hepsinin yakmasını maslahat bilmediğinden İbni Seba’yı Medayin’e sürgüne gönderdi. İmam Ali şehit olduktan sonra o İmam Ali’nin şehadetini inkâr etti ve dedi ki; O, İsa bin Meryem gibi gökyüzüne gitti ve tekrar yeryüzüne dönecek ve düşmanlarından intikam alacaktır.”[7]

Abdullah bin Sebe’nin var olduğunu kabul bile etsek onun rolü en fazla Ğulat fırkalarından birini kurmakla sınırlıydı ve Şii mezhebi ile hiçbir ilgisi olmamıştır. Bu durumda Sebeiyye’nin İslam dünyasında ortaya çıkmış fırkalardan biri olarak kabulü ile bazı yazarlar tarafında dillendirilen Abdullah bin Sebe’nin varlığı ve üçüncü halife Osman döneminde Şialığı kurduğunun inkâr arasında hiçbir tezat yoktur.

Ayrıca şiiliği söylediğin sebemidir sobemidir o şahıs kuruyorsa bugün hiçbir şii tarafından neden adı anılmıyor. adı zikir edilmiyor.
Söylediğin şahıs yahudiyse bugün neden şii hizbullah israile 2006 da kan kusturduğu gibi bugün de kusturmaya devam ediyor ve müslüman filistini savunuyor. İranda neden siyonist köpeklerle ilişkiler kurulmuyor.Neden abd-israil malları kullanılmıyor. Neden şiiler ırakta abd ile savaştı. Neden bugün halen şii esad israil-abd köpeği vahhabi-selefilerle savaşıyor. Nasrallah. ahmedinejad.mukteda el sadr ve niceleri neden israile siyonist rejime kan kusuyor ve kusturuyor.

Ve kardeş senin söylediğin sebe rafiziliğin kurucusudur. Rafıziler alinin öldüğüne inanmazlar. alinin yerine başkasının öldüğüne ve alinin bulutların arasına çekildiğine inanırlar. bazı kesimleride aliyi tanrısallaştırıp hak alinin içinde gizlidir derler işte bunlar rafizidir ve biz bunları kendimizden saymayız asla ve asla.

Eshab-ı kiramın hepsini sevenlere Ehl-i sünnet denir. Bir kısmını sevmeyenlere Şii denir. Tamamına düşman olanlara Rafizi denir. Rafiziler, ibni Sebe’nin yolundadır. (Cennet yolu ilmihali)

Yahudi İbni Sebe, 654’te Mısır’dan Medine’ye gelmiştir. (Müncid)

İbni Sebe Mısır’da isyana sebep oldu, ona inanan çapulcular, Osman’ı şehid etti. [B](Kamusül alam)

Yahudiler Resulullahı zehirledikleri halde, öldüremeyince bu sefer müslümanların arasında fitne çıkarmaya başladılar. İbni Sebe, her peygambere Allah tarafından vasi verildiği ve Hazret-i Muhammed’in vasisinin Hazret-i Ali olduğu hakkında propagandaya girişti. Mısır’dan Medine’ye gelmiştir. Hazret-i Ali’ye secde etmiştir. Hazret-i Ali de onu Medayin şehrine sürmüştür. [B](İslam Ansiklopedisi)

Cemel Savaşını hazırlayan ibni Sebe’nin Müslümanlığa karşı kazandığı zaferin bu ikincisi idi. Daha önce Hazret-i Osman’a karşı hazırladığı isyanı kazanmıştı.[B] (Kısas-ı Enbiyâ, Mir’atül’iber)

Hazret-i Osman halife iken, Abdullah bin Sebe isminde Yemenli bir Yahudi, Medine’ye geldi. Halifeden yüz bulamayınca, Hazret-i Osman’ı kötüledi. Halife de, bunu Medine’den çıkardı. Bu da, Mısır’a gidip, halifeyi kötülemeye başladı. Çok bilgili olduğundan, cahilleri etrafına topladı. (Her Peygamberin bir veziri var idi. Peygamberimizin veziri de Ali’dir. Hilafet, onun hakkı idi. Osman, onun hakkını elinden aldı) diye her yerde konuşmaya başladı. [B](Tarih-i Taberi)

Eshab-ı kiramı kötüleyenlerin ilki, Abdullah bin Sebe’dir. (İbni Mülcem Hazret-i Ali’yi öldürmedi. Şeytan Ali’nin şekline girmişti. Şeytanı öldürdü. Ali, bulutlar içindedir. Gök gürlemesi, onun sesidir. Şimşek, kamçısıdır) derdi.[B]

Sebeiyye sapık inanışını kuran, Abdullah bin Sebe adında Yemenli bir Yahudidir. “Sen tanrısın” dediği için Hazret-i Ali bunu Medayin’e sürdü. [B](Tuhfe-i isna aşeriyye)
[/B][/B][/B][/B][/B][/B]

hamas35 yazdı:Eshab-ı kiramın hepsini sevenlere Ehl-i sünnet denir. Bir kısmını sevmeyenlere Şii denir . Tamamına düşman olanlara Rafizi denir. Rafiziler, ibni Sebe’nin yolundadır. (Cennet yolu ilmihali)

Eshab-ı Kiramın neden bir kısmını sevmiyorsunuz?

Eshabı Kiram kutsalsa sevmemek günah değil mi?

Kutsal değilse neden bir kısmı?