Anadolu ve Rumeli’de değişik dönemlerde birden çok aşık bu adı kullanmıştır. Ancak 17. yüzyılda yaşadığı sanılan Çukurovalı, Varsağı aşiretinden olan, asıl Karac’oğlan olarak kabul edilir. Genellikle Karac’oğlan mahlası taşıyan tüm şiirler bu Karac’oğlan’a maledilir.

Karac’oğlan, halk edebiyatında Türkmen aşıklık geleneğinin ilk ve en büyük temsilcisi sayılır. Doğumu, ölümü, asıl adı, ailesine ilişkin kesin bilgi bulunmamaktadır. Adının Sımayil (İsmail), Halil ya da Hasan olduğu, Belgratlı, Kilisli ya da Kozanlı olduğu biçiminde değişik görüşler bulunmaktadır. Bazılarına göre 16. ve 17. yüzyılda 2 ayrı Karac’oğlan yaşamıştır. Daha sonra bu 2 aşığın şiirlerinin birleştirilmesiyle de Karac’oğlan geleneği ortaya çıkmıştır.

16. yüzyılda yazılmış 3 ayrı eserde Karac’oğlan mahlaslı şiirler de vardır. Bunlardan ikisi İstanbul’da biri ise Mısır’da kaydedilmiştir.

Bunun dışında 19. yüzyılda da 3 Karac’oğlan’ın yaşadığı bilinmektedir. Bunlardan biri Silifkeli öteki ikisi ise Yozgatlı olarak geçer. Kırım Tatarları arasında ve Türkmenistan’da bilinen Karac’oğlan öykü ve şiirleri vardır. Karac’oğlan’a ilişkin en önemli özellik, 16.-17. yüzyıllarda yaygınlaşan aruz ölçüsünü ve bağlı olarak Farsça, Arapça tamlamalardan uzak ve Türkçeyi tüm yalınlığıyla kullanmasıdır. İşlediği en belirgin konular ise aşk, insan ve doğadır.

Melül Melül

Ela gözlüm ben bu elden gidersem
Zülfü perişanım kal melül melül
Kerem et aklından çıkarma beni
Ağla gözyaşını sil melül melül

Elvan çiçekleri takma başına
Kudret kalemini çekme kaşına
Beni unutursan doyma yaşına
Gez benim aşkımla yol melül melül

Yiğit ey sevdiğim sen seni gözet
Karayı bağla da beyazı çöz at
Doldur ver badeyi bir dahi uzat
Ayrılık şerbetin sal melül melül

Karac’oğlan der ki ölüp ölünce
Sen de güzel sevdin kendi halince
Varıp gurbet ele vasıl olunca
Dostlardan haberi al melül melül

Bizim Ellere


Şu yüce dağların karı eridi

Sel oldu gidelim bizim ellere

Yaylamızı lale sümbül bürüdü

Gel oldu gidelim bizim ellere



Nazlı olur güzellerin eyisi

Deli gönül güzellerin delisi

Gayrı bizim elin kara çalısı

Gül oldu gidelim bizim ellere



Karac’oğlan der ki gelir yazları

Güzel nerden aldın sen bu nazları

Anamın babamın acı sözleri

Bal oldu gidelim bizim ellere

























[align=leftNedir bu keman kas nedir bu gözler
Açtığın yaralar durmadan sızlar
Hatırdan çıkmıyor o şirin nazlar
Ya kurtar yahut da öldür efendim [/align]




































[FONT=Verdana,Tahoma,Arial,Helvetica,Sans-serif,sans-serif] Kul Hasan

1933 yılında Afşin’in Emirilyas köyünde doğdu. Asıl adı Hasan Gören’dir. Şiir ve türkülerle, köylerine gelip giden dedeler ve aşıklar aracılığıyla, çok küçük yaşlarda ilgilenmeye başladı.

Çocuk yaşlarda Adana’ya göçerek orada yaşamını sürdürmeye çalıştı. İlk şiir denemeleri de bu dönemde oldu.

Başta Aşık Meçhuli olmak üzere yöresindeki birçok aşığın yetişmesine katkıda bulundu.

Sonraki yıllarda Davut Sulari, Kul Ahmet, Mahzuni gibi birçok aşıkla arkadaşlık edip, Türkiye’nin çeşitli yerlerinde dolaştı.

Bugüne dek birçok etkinliğe katılan Kul Hasan, ayrıca eserlerinin bir bölümünü birkaç albümde topladı

Toplumsal sorunlardan duygu ağırlıklı şiirlere dek değişik konuları işleyen Kul Hasan, bir kamu kuruluşundan emekli oldu.

Bana

Senden ayrılalı hiç yüzüm gülmez
Sensiz dünya hayal düş gelir bana
Çiçekler açılsa gönlüm açılmaz
Sensiz yaz ayları kış gelir bana

Hasret bitip didarına erince
Gonca gülüm gül cemalin görünce
Leblerinden aşk badesin alınca
Aşk muhabbet sevgi coş gelir bana

Gönlüm alçak yükseklerden uçamam
Ağyarın elinden bade içemem
Alem bir yan olsa senden geçemem
Sevdan cümlesinden baş gelir bana

Kul Hasan’ım her güzele aldanmam
Gerçek güzel görmeyince inanmam
Cennet huri gılman verseler almam
Sensiz dünya ahret boş gelir bana

Sonra

Çiçekli yaz bahar gelse bana ne
Nidem benim gülüm solduktan sonra
Benim için dünya bir çilehane
Hasret kıyamete kaldıktan sonra

Kahpe felek bu mu idi dileğim
Ömür boyu yaşam boyu çileyim
Bana gül diyorlar nasıl güleyim
Dost ağlayıp düşman güldükten sonra

Aşığım ya her güzele dost demem
Bülbülüm gül ağlamazsa gam yemem
Cennet huri gılman verse istemem
Ben o dosttan ayrı kaldıktan sonra

Kul Hasan’ım ahım yerde kalmasın
İkrarsız pirsizin yüzü gülmesin
Vefasız yar mezarıma gelmesin
Boşa ağlamasın öldükten sonra













İsmail İpek

Şavşatlı Kemteri



1923 yılında Şavşat’ın Cvarep (şimdiki adı Şalcı) köyünde doğdu. Asıl adı Kadem Demir’dir.

Aşıklık geleneğini ve şiiri küçük yaşlardan itibaren öğrenmeye başladı.

Köylerine gelip giden aşıklar aracılığıyla aşıklığa ve şiire ilişkin bilgisini pekiştirdi.

Uzun süre imamlık yaptıktan sonra emekli olan Aşık Kemteri, şiirlerini »Şems-ül Vatan« adı altında topladı.
Bana

Ervah-i ezelde levh-i kalemde
Her ne taktir ise verildi bana
Elest-i bezminde sırrı alemde
Ruhlar meyanında soruldu bana

Ezeli saf olup durdum sırada
İkrarı halike verdim orada
İki yoldur bizde cüzi irade
Bu iki yol geçit kuruldu bana

Faydası yok gözüm düşse de zara
Elbette düşersin sonunda dara
Girince Kemteri o kara yere
Rabbin nebin kimdir soruldu bana
[FONT=GarmdITC Bk BT] İncitme

Daima öğüttür sözlerim halka
Ömrüm olduğunca kişi incitme
Aleme hürmet et kırma kalbini
Göklerdeki uçan kuşu incitme

Acı laflar ile halkı dağlama
Bu fani dünyadır gönül bağlama
Vefasız birşeye sakın ağlama
Gözünden dökülen yaşı incitme

Söyle ya Kemteri daima söyle
Nasihatin güzel aleme böyle
Herkesle daima ünsiyet eyle
Adem oğlu din kardeşi incitme